ارزیابی تأثیرات بلندمدت صدمه به درختان باقی مانده در اثر عملیات چوبکشی (مطالعۀ موردی: طرح جنگلداری تاویر)

استفاده از سیستم چوبکشی زمینی، هرچند بیشترین مشکلات زیست محیط را سبب می شود، عملیاتی معمول برای خروج چوب از عرصۀ قطع است. ما می‏خواهیم این فرضیه را امتحان کنیم که با گذشت زمان، بین التیام یا بسته شدن زخم، در تنۀ درختان باقی مانده گونه‏های مختلف، از نظر آماری تفاوت معنی‏داری وجود دارد. این تحقیق به دنبال دستیابی به موارد زیر است: ارزیابی صدمه به درختان باقی مانده در اثر عملیات خروج چوب، بررسی و مقایسه مقاومت گونه ها و قطرهای مختلف درختان در مقابل زخم های ایجاد شده در اثر عملیات بهره برداری با اندازه ، شدت و محل های متفاوت و چگونگی تغییرات در اندازۀ زخم (التیام و بسته شدن زخم یا گسترش آن) با گذشت  17 سال زمان در گونه‏های مختلف با استفاده از آماربرداری صددرصد از درختان اطراف مسیرهای چوبکشی. نتایج نشان داد که بین گونه درختان و میزان التیام زخم‏ها ارتباط معنی‏داری وجود دارد. با افزایش قطر درختان، التیام زخم‏ها کاهش می‏یابد. با افزایش ارتفاع زخم از سطح زمین، نسبت التیام افزایش می‏یابد. نتایج نشان داد که زخم‏های عمیق تنۀ درختان دیرتر از زخم‏های سطحی التیام می‏یابند. صرف نظر از نوع گونه، با افزایش اندازه زخم، میزان التیام زخم‏ها به صورت رابطۀ لگاریتمی کاهنده است. نتایج نشان داد که سن زخم اثر معنی‏داری بر میزان التیام زخم ندارد. صدمه به تودۀ باقی مانده با طراحی و برنامه ریزی مناسب عملیات خروج چوب از جنگل و آموزش گروه بهره برداری می تواند کاهش یابد.